санифа рангулова биография год рождения семья
Сәнифә Рангулова: «Әнием вафатыннан соң берничә көн туктаусыз еладым»
Сәнифә Рангулова — Пермь өлкәсе Барда районы Күчтәнти авылы кызы. Әнисе Сәкинә белән әтисе Шәрифҗан гаиләдә дүрт бала тәрбияләп үстерә. Сәнифә апаның абыйсы Суфый, апасы Сафия, сеңлесе Замирә.
Яңа туган кызга әти-әнисе бик үзенчәлекле исем бирә. «Мин Санифә идем. Математика укытучыбыз Фоат абый исемемне „ә“ хәрефе аша әйткәч, гаҗәпләндем. Казанга килгәч, мин шулай ук Сәнифәгә әйләндем. Хәзер үземә дә „а“ белән әйтү ят кебек тоела. Гомумән, Сәнифә исемле кешене башка очратканым булмады, ул бик сирәк исем. Фамилиям дә сирәк. Кызганыч, исем кушу тарихын белмим. Кушканнар икән, димәк, ул исем булган», — дип искә ала җырчы.
— Кечкенә вакытта мин таза идем. Абый миңа карап, мине юан дип үртәләп, көлә иде. Без балачакта аның белән уйнап сугыша идек. Ябыгам дип, ашамыйча йөрдем. Хәзер аңлыйм: алай гына ябыгып булмый.
Сафия апамның ире Миша исемле рус кешесе иде. Кызы Любовь исемле. Ул хәзер җиде буын әби-бабаларыбызны барлау белән шөгыльләнә.
Абыйның кызы да рус кешесенә кияүгә чыкты. Алар инде рус кешеләре. Катнаш никахларга мин каршы түгел, иң мөһиме — кешесе әйбәт булсын. Бай егет эзләүчеләр бар… Кемнеңдер сөйгән яры түрә, кемнекедер гади эшче — мин дәрәҗәгә бүлеп карамыйм. Кешелекле булсын иде ул. Минем өчен барлык кеше дә бертигез.
«Соңгы елларда җырламадым, җырлар турында уйламадым»
— Сәнифә апа, кая югалдыгыз?
— Югалдым дип әйтмәс идем. Мин барыбер үз һөнәремә тугры калдым, һәрчак эшләдем, кечкенә залларда булса да, концертлар куйдым. Артист кеше бер дә югалмый, ә эшләвен, иҗат итүен дәвам итә. Мин барыбер концертлар куйдым, пандемия вакытында гына туктап калдым. Маяковскийның «Йолдызлар яна икән, димәк, ул кемгә дә булса кирәк», дигән сүзләре бар. Мин аны язмыш сынавы дип кабул итәм.
Аннан соң кешеләр гайбәт чыгара башлый, имеш, нәрсәдер булган, каядыр киткән ди… Югыйсә, артист та шул ук тормышта яши. Үзем турында гайбәт ишеткән юк, шөкер.
Әмма соңгы елларда иҗаттан бөтенләй ерагайдым. Җырламадым да, җырлар турында да уйламадым.
— Замана социаль челтәрләрдә дә актив булуны таләп итә. Инстаграм битегез быел майда генә башланган…
— Инстаграмда язылучылар аз. Вконтактега алданрак кердем. Дөрес, узган елларда да утырдым, ләкин әйтер сүзем, күрсәтер әйберем юк иде. Интервью алырга теләп шалтыратучылар күп булды. Ә минем әйтер сүзем юк. Бетте, шуның белән башка җырламам дип уйладым. Юк, барысы да бетмәгән, барысы да үзеңнән тора икән.
…Хәзер ВКонтактеда дуслар күп. Төрле кеше бар: олысы да, кечесе дә. Шунысы кызык: яшьрәк чактагы фотоларымны күреп, яшь егетләр яза миңа.
— Сәнифә апа, кеше эшли-эшли дә, бер мәлне арый, кайчак туя. Аңа ял итеп алу кирәк. Бу сезнең ял итеп алу чоры булып алгандыр…
— Иҗат энергиясе беткәндер. Хәзер элеккеге кебек дәртем уянды. Минем, чынлап та, эшлисе, җырлыйсы килә башлады. Яңа җырлар яздырасым килә. Җырларым — байлыгым.
— Бәлки сезгә күз тигәндер?
— Юктыр. Мин күз тиюгә ышанмыйм. Менә инде унбиш еллап йога белән шөгыльләнәм. Йога — фәлсәфә ул. Үзенең күнекмәләре, сулыш белән эшләү төрләре бар. Йога кешенең үз-үзен ачарга, тормышны аңларга булыша.
— Кулдан эш бармагач, кеше дингә бирелә.
— Мин үз-үземә ышанып яшим. Сүз дә юк, «Алла бирса», «Аллага шөкер» дип әйтәбез. Иртән торгач та, «Аллаһы Тәгалә кушса, исән-сау барып кайтырга насыйп булсын», — дим. Бу — уңай энергия бирә торган сүзләр. Ул эшеңә дә, тормышыңа да уңай тәэсир итә.
Хәзер күбесе сәламәт яшәү рәвешен алып бара, туклануга игътибар бирә. Мин дә моны гадәткә керттем. Иртән торгач, физик күнегүләр ясагач, эш көнем дә яхшы кәеф белән үтә.
«Үз кешеңне табу — лотерея билетын откан кебек»
— Сәнифә апа, һәр кеше беренче мәхәббәтен сагынып искә ала, аның турында җырлар да бар. Сезнең беренче мәхәббәтегез бар идеме?
— Беренче мәхәббәтем сигезенче сыйныфта укыганда булды. Ул малай аңа гашыйк булуымны белмәде. Гел-гел искә алмыйм, үткән-беткән. Ләкин шул вакытта гашыйк булып янып йөргәнемне беләм. Без аның белән очрашмадык та, сөйләшмәдек тә. Җавапсыз мәхәббәт иде ул.
Шундый ук мәхәббәт Зөлфәт Хәкимгә булды. Эстрадада җырлый башлагач, Зөлфәт Хәким белән дуслаштым. Анда юмор хисе бар. Ул вакытта аның популяр чагы — Тинчурин театры студиясендә эшли иде. Мин аңа үлеп гашыйк булдым! Безнең арада бернәрсә дә булмады. Бу да җавапсыз мәхәббәт. Җавабын эзләмәдем дә мин аның.
Зилә, беләсеңме, үз кешеңне табу — лотерея билетын откан кебек. Бәхет эше. Нинди яшьтә булсаң да, үз кешеңне тапсаң, яхшы. Язган булса, насыйп ярың очрыйдыр барыбер. Тормышта булды инде барысы да. Ошаткан кешең белән гомер буена бергә яшәячәксең дип тә әйтеп булмый — кеше үзгәрә. Ләкин моны начар күренеш дип санамыйм. Аерылып, яңадан өйләнешүчеләр бар. Бу нормаль процесс.
Кеше ялгызы калса, ул барыбер сөйгән ярын очратуын тели. Мин дә шундый өмет белән яшим (көлә). Кеше бер-беренә юл биреп кенә озын-озак бергә яши ала дип уйлыйм.
— Ә сез үзегезгә тиң ярны таба алмадыгызмы?
— Иптәшем булды, яхшы мөнәсәбәттә калдык. Мин шәхси тормышымны яктыртырга теләмим.
— Күңел өметләнәдер бит?
— Барыбер гашыйк буласы, үз мәхәббәтеңне табасы киләдер ул?
— Ул синнән сорап тормый, әлбәттә. Гашыйк буласым килә! Шундый җырым да бар (Ләйлә Дәүләтова сүз., Риф Гатауллин көе).
— Сезгә хыянәт итүче, ышанычыгызны югалткан кешеләр булдымы?
— Шөкер, тормышта андыйлар булмады. Иптәш булып яшәгән кешеләрдә дә андый сыйфат юк иде. Мин аларны яхшылык белән генә искә алам. Кеше сөйләү, гайбәт тыңлау кебек гадәтләр миңа хас түгел.
«Әнием вафатыннан соң берничә көн бертуктаусыз еладым»
— Туганнарыгыздан бар кеше дә исән-саумы?
— 17 яшемдә әнием китте. Минем кулда үлде ул. Әнинең өч елга якын бавыры авыртты. Аны көндез Барда хастаханәсенә алып киттеләр. Ул чирләп булса да аягында йөри иде әле. Икенче көнне иртән автобуска утырып әни янына бардым. Аның хәле яхшы иде. Кирәк-ярак әйберләрен алып килдем.
Кичке якта хәле авыраеп китте, сөйләшми башлады. Бер яктан икенче якка борылып ятты. Күңеле болганды. Сөлгеләр куеп, сөртеп тордым. Ярты сәгать борчылып ятты. Укол да кадап карадылар, файдасы булмады.
Газиз әнием төнге уникедә кулымда үлеп китте. Әни вафат булган көн — яңгырлы август көне иде. Әнинең гәүдәсен моргка алып китмәделәр, ак материал белән төрделәр. Хастаханәдә телефон юк, әнинең үлгәнен әтигә, туганнарга хәбәр итәргә кирәк — автомат телефон эзләп урамга чыгып киттем. Үзем йөгерәм, үзем чыланып беттем — яңгыр койды. Телефон табып, өйдәгеләргә шалтыраттым.
…Әни баскыч төбендә ятты, мин көтеп утырып тордым. Әтиләр килеп җитте. Зиратка кайтарыр өчен ашыгыч ярдәм машинасын бирделәр.
Әни бернәрсә дә әйтмичә вафат булды. Бу якка, теге якка бор, дип кенә әйтте. Әни вафатыннан соң берничә көн бертуктаусыз еладым. Әнием артист булырга теләвемне белә иде, ләкин җырчы булганымны күрмичә калды.
— Әниегез төшкә керәме?
— Ни гаҗәп, әни төшкә һаман да керә. Әни вафатыннан соң мин аңа хат яза башладым. Хәзерге тормышны тасвирладым, хәлләремне яздым. Үлгән кешегә хат язу уе кайдан башыма килгәндер… Әнигә хат язып, эчемне бушата идем. Хәзер язмыйм.
Әни төштә бер сүз дә әйтми. Мин көндәлегемә һәр күргән төшемне яза барам.
— Кеше төшкә кергәч, рухына дога укырга кирәк, дип тә әйтәләр…
— Сеңлем укытам дип әйтә. Мин алай эшләмим. Кеше төшкә керә икән, аны истә тотарга кирәк дип саныйм. Сафия апам берничә ел элек вафат булды. Ул чирләп йөрмәде, ашказаны белән нәрсәдер булган иде. Аягында йөрде, соңгы ике атнада аркасы авыртып, массаж ясатты. Ашказаныннан ниндидер сыеклык агып чыккан дип аңлаттылар. Атнадан артык комада ятты. Шуннан соң җан бирде.
Апам менә-менә уянып китәр дә, терелер дип өметләндем. Пермьгә бардым, тик апам янына кертмәделәр. Үлгән кешенең фотосын көннәр-төннәр буе карап, аны сагынып елап утырсаң, яшәүнең мәгънәсе калмый. Кеше китеп баргач елыйсың инде, әмма алга таба яшәргә дә кирәк бит әле.
Ә әти-әни үлгәч, үксез бала буласың. Ничә яшьтә булсаң да. Әле дә ярый туганнар бар. Алар Пермьдә яши, без дустанә мөнәсәбәттә, аралашып торабыз.
Әтием 2007 елда китте. Ул ярты еллап авырды, аннан соң бакыйлыкка күчте. Исеме бөтен районга таралган иде. Әтинең каты кычкырып сөйләшә торган гадәте бар иде. Ветеринар табиб булып эшләде. Иртәнге дүрттә фермага чыгып китә иде дә, иртәнге алты тулганда эштән кайтып җитә иде.
Кеше аның янына килүдән туктамады. Иртән яки төнлә чакыртсалар, әти берсүзсез бара иде. Элек фермада берничә йөз баш мал асрадылар. Һәр кеше сыер, сарык, каз, үрдәк тотты… Эше күп иде әтинең. Хәзер маллар аз, ферма да юк. Татарстанда бар, ә Пермь якларында шактый кимеде.
Капканы ачуга: «Нигә йоклап ятасыз?!» — дип бер кычкыруы була, без торып баса идек. Әти кычкырса, бөтен урамга ишетелә. Билгеле, ул начарлык эшлим дип тавышын күтәрмәде. Соңгы елларында мәчеткә йөри башлады, азан әйтте.
«Мин моңлы җырчы түгел»
— Шулай да, сез — иҗат кешесе. Иҗат кешеләре бәхетсез була, дигән стереотип бар.
— Үземне бик бәхетле кеше дип саныйм, чөнки үз вакытында классик язучылар, шагыйрьләр, композиторлар белән эшләдем. Гөлшат Зәйнәшева, Резедә Вәлиева, Фирая Зыятдинова белән дус булдым. «Ней-на-на-на» җырын барыгыз да хәтерли. Татарча сүзләрен Фирая апа язды. Рус эстрадасыннан Лайма Вайкуле, Лариса Долина да җырлады. Ләкин татарча варианттагы җыр беренчерәк чыкты.
Радиода «Акбүз атлы егеткә» дигән беренче җырымны 1991 елда яздырдым. Аннан соң «Әй, егетләр, егетләр» җыры чыкты. Гөлшат апа кызык кеше иде ул. Аның янына кунакка барып, җыр темаларын сөйләшеп утырасың. Берзаман, табадан төшкән шигырь хат белән килеп ирешә. Шуннан Гөлшат апа шалтырата. Монысын үзгәртик әле, бу урынын төзәттем, дип әйтә. Соңгы җырыбыз — «Бала бишеге» иде. Башка бер генә шагыйрь дә хат салып җибәрми иде.
…Эстраданы күзәтәм. Әнвәр Нургалиевны ошатам. Мин гомергә үзебезнең җырчыларны алай тыңламадым. Чыннан да, матур, моңлы җырчы, җырлары кешеләргә яшәү дәрте бирә. Чибәр кеше. «Ялгызларны кемнәр яратыр?», «Соң дисең микән» кебек җырлары үзәкне өзә. Айдар Галимов та шундый.
— Татарның Мэрилин Монросы дияр идем сезне. Бу образны үзегез уйлап таптыгызмы?
— Үзем. Костюмнарны да үзем тектердем, чәчне сарыга буяу уйланылмыйча эшләнде. Соңыннан гына эстрадада сары, ак чәчле артистлар, кыска итәклеләр күренә башлады.
«Елмай», «Кызлар пирчәткә түгел» кебек җырларга минем образым туры килде. Яшь кыз, якты кыска киемнәр, җитмәсә, блондинка да әле. Бер-берсенә килешеп торды бу. Кешенең күңеленә шул образым, шул яшь кыз кереп калды. Артистларда да шул хәл: алар тамашачы игътибарын истә кала торган роле белән яулап ала.
Бу образда бернинди начарлык күрмәдем. Әгәр дә олы яшьтә кыска итәктән чыксам, тыныч кына кабул итмәсләр иде. Мине җырчы буларак түгел, күбрәк шәхес буларак истә калдырдылар. Татар халкы моңлы җырчыларны ярата, ләкин мин моңлы җырчы түгел. Табигатьтән бирелгән тавыш ничек бар, шулай. Аны үзгәртеп булмый.
Җырчы һөнәрен сайлап, дөрес юл сайладым микән, дип уйланган чаклар булды. Күренмәсәм дә, журналистлар мине онытмый. Рәхмәт аларга.
«Илһам абый Шакиров мине яратып: „Барда кызы“, — дип йөртә иде»
— Сәнифә апа, күпчелек артист авылдан чыккан. Тугын ягыгыз — яшел бишегегезне искә төшерик әле.
— Туган ягым матур, кешеләре киң күңелле. Бездә талантлар бик күп, чөнки татарча укып үстек. Безнең якка гына хас җирле сүзләр бар. Мәсәлән, килдем кый, бардым кый. «Кый» кисәкчәсен кушалар. Пирогны «бүкмә» диләр. Бәрәңге чистартуны «кәртүк кажау» диләр.
Мәктәптә укыганда печән чабып, аннан соң кипкән печәнне җыеп йөргән истә. Мине абзарның түбәсенә печәнне урнаштырырга менгерәләр иде. Сыерын да саудык — бөтен эшне эшләдем. Басу буйлап таңга кадәр сыерны эзләп йөргән чаклар булды. Елга буена кашыяк (савыт-сабаны), керләр юарга төшә идек. Яулык белән балык сөздек, чумып тоттык! Кызганыч, хәзер чумарлык су калмаган, елгабыз кибә бара.
Кечкенәдән үк мичтә кәртүк шәңгә (бәрәңге пәрәмәче) пешердек. Пилмән ясау да популяр бездә, икмәк пешерү турында аерым сөйләп була. Төнгегә калдырып, иртән кабарган була ул. Табага салып, мичкә тыга идек.
Илһам абый Шакиров мине яратып: «Барда кызы», — дип йөртә иде. Гомумән, артистлар да, язучылар да Барда ягын ярата. Авылда ике яклап Урал таулары күренеп тора. Тол дигән елгабыз да бар. Пермь өлкәсе куе урманнары белән дә бай. Татарстанда басулар, кырлар күргәч, шаккаттым. Татарстанда урман чагыштырмача аз.
— Туган якларыгызга кайтасызмы?
— Быел кайтасым килә. Соңгы тапкыр авылымда 2016 елда булдым. Нигезебез тора, шөкер. Абыем еш кайтып йөри. Өебез, бакчабыз төшкә керә. Бездә карагатлар (карлыган) күп иде. Балан җыеп, бәлеш пешерә, кайнатма ясый идек.
Безнең авыл Печмень рус авылы белән күрше. Бер авыл җирлеге булганга күрә, рус кешеләре дә Сабантуйны яратып бәйрәм итә. Концерт программасы, уеннар ике милләт халкын берләштерә.
— Паспортка «башкорт» дип язу булганмы?
— Паспортыбызда «башкорт» дип язылган иде. Хәзер паспортлар үзгәрде, алай язмыйлар. Элек ни өчендер язган булганнар. Рус теле һәм рус әдәбиятыннан кала барлык фәннәр дә татарча иде. Татарча укып үстек без.
«Мин сәхнәгә кайтам әле!»
— Сәнифә апа, машина йөртәсезме?
— Йөрткән чак булды. «Кара күзем син» җырын искә төшерсәгез, клипны машинага утырып төшердем.
— Киләчәккә өметләрегез нинди?
— Әйткәнемчә, минем хәзер җырлыйсы килә башлады. Эшлисем килә. Ләкин замана җыры кирәк. Үз кешеңне табу авыр булган кебек, үз җырыңны да эзләп табу авыр. Җыр гына түгел, ул хит булсын иде… Дәртле, бер дә ишетелмәгән җырларны җибәрсәләр, шатланып кабул итәр идем. Алла боерса, мин сәхнәгә кайтам әле!
— «Елмай» дип җырлый идегез. Тормышта гел елмаерга туры килдеме?
— Аллаһы Тәгалә миңа шундый холык биргән: мин бервакытта да төшенкелеккә бирелмим. Авырлыклар булса да, мин аның яхшы ягын күрергә тырышам. Соңгы елларда авыр вакытлар булды. Әмма мин бирешмәдем. Холкым көчле.
Һәр кеше үз юлын, үзен табарга тиеш. Ул очракта нәрсә генә әйтмәсеннәр, ничек кенә өйрәтергә тырышмасыннар, кеше үз юлыннан тайпылмаячак. Мин кешене өйрәтергә яратмыйм. Кеше фикерен тыңлыйм, ә калганын барыбер үзеңә сайлыйсы.
Театрга йөрергә киңәш итәм! Соңгы елларда Камал театрына барып, көч җыеп кайтам. Һәркемнең үз илһам чыганагы була торгандыр. Үткән атнада гына да «Җәйнең бер кичендә» һәм «Өйләнәм.тат» спектакльләрен карадым. Гомумән, бөтен спектакльләрне диярлек карап бетердем.
Китаплар укырга яратам. Бөтен дөнья классикасын аеруча. Авыр чакта Джек Лондонның «Мартин Иден» китабына мөрәҗәгать иттем. Эмиль Золя, Томас Манн, Лев Толстой, Антон Чехов, Федор Достоевский һ.б. авторларның әсәрләрен укү файдалы.
— Бу исемлектә татар авторлары очрамады. Нигә икән?
— Татар әдәбиятын укымыйм дип әйтә алмыйм. Туфан Миңнуллин, Илсөяр Иксанова, Зөлфәт иҗатын яратам. Гариф Ахунов, Наҗар Нәҗми, Шәриф Биккол белән шәхсән таныш идем.
Туфан абый, Нәҗибә апа минем белән сөйләшеп утыра иде. Җеннәребез туры килде микән… Шулкадәр нәрсәләр сөйләшкәнебездер? Туфан абыйның «Кара-каршы» тапшыруына да чакырганы булды. Тапшыруны карамам да инде, карарга куркам, нәрсәләр сөйләгәнемдер…
Композитор Ренат Еникеевка: «Җырларымны радиодан тыңлагыз әле», — дия идем. Җырларымны шундый классик композитор тыңлый иде… Даһиларыбыз киткәч, бушлыклар арта бара. Кеше гомере кыска, ни хәл итеп була. Кеше барыбер вафат була. Шуңа күрә иртән торып, кояш нурларын күреп тә, гомумән, һәр нәрсәдән ямь табып яшәргә кирәк.
Татарская эстрада: сколько стоит корпоратив с Салаватом, Айдаром Галимовым и Ханией Фархи?
Гонорары звезд татарской эстрады на выступление для частных компаний на новогодние праздники
Аналитическая служба «Реального времени» в канун Нового года выяснила величину гонораров звезд татарской эстрады, за которые они готовы выступить на частных корпоративах. Самыми дорогими, как и следовало ожидать, являются такие популярные исполнители, как Салават Фатхетдинов, Айдар Галимов и Хания Фархи.
На фоне российской эстрады — тут самыми дорогими звездами на новогодний корпоратив будут Алла Пугачева (11 млн рублей), Земфира ($100 тыс. /более 7 млн рублей) и Дмитрий Нагиев (80 тыс. евро /более 6,1 млн рублей) — стоимость выступления татарских певцов стартует от 10 тыс. рублей.
1. Салават Фатхетдинов
2. Айдар Галимов
3. Хания Фархи
4. Гузель Уразова и Ильдар Хакимов
5. Ришат Тухватуллин
6. Фирдус Тямаев
7. Ильназ Минвалеев
8. Дуэт «Артур-Марат»
9. Раяз Фасихов
10. «Фарида-Алсу»
11. Зайнап Фархутдинова и Зуфар Билалов
12. «Зу-Ляй-Ля»
13. Айрат Сафин
14. Раниль Нуриев
15. «Казан егетлэре»
16. Ильназ Бах
17. Ринат Рахматуллин
18. Венера Ганиева
19. Ришат Фазлиахметов
20. Мунир Рахмаев
21. Салават Минниханов и Гузэлем
22. Ленар Сайфиев
23. Иркэ
24. Булат Нигматуллин
25. Альфина Азгамова
26. Филюс Кагиров
27. Алсу Абельханова
28. Санифа Рангулова
29. Алина Шарипзянова
30. Руслан Кирамутдинов и Ильмира Нагимова
31. Рафаэль и Дина Латыповы
32. Диля Нигматуллина
33. Ильназ Гарипов
34. Лейсан Гимаева
35. Ильшат Валеев
36. ИльСаф
37. Ильназ Сафиуллин
38. «Эссе»
39. Нияз Залялов
40. Эльвира Хамматова и Алина Сафиуллина
41. Гульназ Сираева
42. Лилия Муллагалиева
43. Нурзадэ
44. Азат и Алсу Фазлыевы
45. Ильназ Гараев
46. Рустам Закиров
47. Альбина Апанаева
48. Айгуль Рахимова
49. Айгуль Бариева
50. Чэчкэ
51. Мурат Гайсин
Уроженец Башкортостана Мурат Гайсин выступает на предновогодних мероприятиях в Татарстане за 10 000 рублей. Выступление певца будет включать пять-шесть песен.
Санифа Рангулова: «Хочется работать, петь, творить, записывать новые песни»
Звезда татарской эстрады начала 90-х в интервью ИА «Татар-информ» рассказала о переживаниях после смерти родных, своих рецептах преодоления трудностей и планах вернуться на сцену.
Санифа Рангулова выросла в небольшом татарском селе Күчтәнти (Константиновка) Бардымского района Пермского края. Мама Сакина, отец Шарифзян вырастили четверых детей – старший сын Суфый, дочери Сафия, Санифа, Замира.
Санифа – очень редкое имя, по словам певицы, она не встречала такого же имени у кого-то еще. И фамилия Рангулова тоже редкая. «Родители меня назвали Санифой. Когда наш учитель математики произнес мое имя через татарское «ә», я удивилась. И в Казани я была Сәнифә, а тот, деревенский вариант теперь и самой кажется странным. К сожалению, я не знаю, почему родители решили мне дать это имя. Но если так назвали, значит, такое имя существовало», – рассказывает певица.
«В детстве я была полненькой. Брат меня дразнил иногда, называл толстушкой. Мы с ним в шутку дрались. Я хотела похудеть, перестала есть. Но сейчас понимаю – просто отказом от еды не похудеешь.
У сестры Сафии муж был русский, Миша. У них дочь, Любовь. Сейчас она занимается составлением нашей родословной.
Дочка брата тоже вышла замуж за русского. Они все уже стали русскими. Я не против смешанных браков, главное, чтобы человек был хороший. Я не разделяю людей на богатых, бедных, начальников, рабочих… Главное – человечность», – говорит певица.
«Я уже давно не пела и о песнях не думала»
– Санифа, расскажите, куда вы пропали?
– Я бы не сказала, что пропала. Я все равно осталась верна своей профессии, всегда работала, хоть и в маленьких залах, делала концерты. Артист, он никуда не исчезает, а продолжает работать, творить. Концерты у меня были, просто на время пандемии пока их прекратила. Как у Маяковского: «Если звезды зажигают, значит, это кому-нибудь нужно». Для меня это как испытание судьбы.
Когда артист перестает появляться, тут же начинают ходить слухи – с ним явно что-то случилось… Хотя ведь артисты такие же люди, у них тоже могут быть разные ситуации. Но я о себе сплетен не слышала, слава богу.
Но в последние годы совсем отошла от творчества. Не пела и о песнях не думала.
– Современный мир требует активности в соцсетях. У вас страничка в Инстаграме заведена только в мае…
– Подписчиков в Инстаграме мало. В «ВКонтакте» я немного дольше. Правда, я туда часто заходила несколько лет назад, потом перестала, потому что нового в моем творчестве не было и сказать особо нечего. Писали, звонили с просьбой об интервью, а я отказываю, потому что не знаю, о чем говорить. Я тогда думала – всё, больше петь не буду. Оказалось, что нет, ничего еще не закончилось и все зависит от тебя самого.
Во «ВКонтакте» друзей много. Разного возраста – и люди постарше, и молодежь. Интересно, что по моим фотографиям с прежних лет пишут молодые ребята, хотят познакомиться.
– Может быть, это была просто усталость? Много работали, перегорели?
– Наверное, иссякла творческая энергия. А сейчас она снова появилась, такая же, как раньше. Мне действительно хочется работать, петь, творить. Хочу записывать новые песни. Мои песни – это мое богатство.
– Может быть, сглазили вас?
– Думаю, что нет. Я не верю в сглаз. Вот уже лет пятнадцать занимаюсь йогой. Йога – это философия. Она мне помогла раскрыть себя, понять жизнь.
– Кто-то находит выход в религии…
– Я верю больше в то, что человек сам управляет своей жизнью, верю в свои возможности. Конечно, мы всегда упоминаем Всевышнего: «даст бог», «слава богу» и так далее. Я утром настраиваю себя: «Алла кушса, надо будет съездить вот туда-то». Эти слова дают положительную энергию. Они положительно влияют и на твою работу, и жизнь в целом.
Сейчас многие ведут здоровый образ жизни, следят за питанием. Я тоже взяла это в привычку. С утра встаю, делаю физические упражнения, и мой рабочий день проходит в хорошем настроении.
«Найти своего человека – как выиграть в лотерею»
– Санифа апа, обычно люди с нежностью вспоминают свои первые чувства, чистые, искренние… Расскажите, какая у вас была первая любовь. Вы вспоминаете ее?
– Впервые я влюбилась в восьмом классе. Он не знал, что я была в него влюблена. Не могу сказать, что постоянно вспоминаю, что было, то прошло. Но помню, какие сильные это были чувства. Мы с ним даже не встречались и не говорили. Это была безответная любовь.
Потом я влюблялась в Зульфата Хакима. Когда пришла на эстраду, я с ним подружилась. В нем мне нравилось хорошее чувство юмора. Тогда он был популярным, работал в студии Тинчуринского театра. Я была влюблена безумно! Между нами ничего не было. Это тоже была безответная любовь. Ответных чувств я и не искала.
Знаете, найти своего человека – это как в лотерею выиграть. Как повезет. В любом возрасте стоит найти своего человека. Если суждено, значит, он найдется. Но нет гарантии, что с понравившимся человеком останешься на всю жизнь – люди меняются. Но я не считаю это чем-то плохим. Разводятся, находят другую пару. Это нормальный процесс.
Оставшись один, человек все равно хочет встретить любимого. Я тоже живу с такой надеждой (смеется). Я считаю, что в основе долгих гармоничных отношений умение уступать друг другу.
– А вы не смогли найти свою половинку?
– Я была замужем, мы остались в хороших отношениях. Не хочу раскрывать свою личную жизнь.
– Наверняка хочется снова влюбиться, быть рядом со своим человеком?
– Конечно, любовь тебя не спрашивает, наступает и всё. Влюбиться хочу! У меня и песня такая есть: «Гашыйк буласым килә!» (сл. Ләйлы Давлетовой, муз. Рифа Гатауллина).
– А были предательства, люди, потерявшие ваше доверие?
– К счастью, в моей жизни таких не было. И мужчины, которые были рядом, не предавали. О них у меня только добрые воспоминания. Я и сама никогда не обсуждала людей, и не слушала сплетен – это не в моем характере.
«После смерти мамы плакала несколько дней подряд»
– Родные ваши живы-здоровы?
– В 17 лет умерла мама. У меня на руках. Три года она жаловалась на боли в печени. Ее днем увезли в районную больницу. Она еще была на ногах, хоть и болела. На следующий день в автобусе приехала к ней в больницу. Мама чувствовала себя хорошо. Я ей привезла какие-то вещи.
Ближе к вечеру ей стало хуже, она уже не могла говорить. Перевернулась на другой бок. Ее тошнило. Я подкладывала полотенца, вытирала. Полчаса она пролежала в таком состоянии. Делали уколы, не помогло.
Мамочка в полночь умерла у меня на руках. Это был дождливый августовский день. Маму в морг не увезли, тело завернули в белую ткань. В больнице телефона нет, надо сообщить отцу, родным – побежала по улице искать телефон-автомат. Сама бегу, сама промокла до ниток – дождь просто лил. Нашла телефон, позвонила.
Мама лежала на крыльце, а я сидела рядом и ждала. Приехал папа. На кладбище маму везли на машине скорой помощи.
Мама умерла, так и не сказав ничего на прощание. Просто просила переворачивать ее. После того, как это случилось, я долго не могла прийти в себя. Плакала без остановки, несколько дней подряд. Мама знала, что я хочу стать артисткой, но так и не увидела меня на сцене.
– Да, удивительно, но снится до сих пор. Когда она ушла, я стала писать ей письма. Рассказывала, как я живу, как у меня идут дела. Почему я решила, что умершему можно писать письма? После таких писем мне становилось легче, будто выговорилась. Сейчас уже не пишу.
Мама во сне ничего не говорит. Я каждый свой сон записываю в дневнике.
– Говорят, умершие снятся, потому что ждут от нас молитвы.
– Сестра говорит, что посвящает ей молитвы. Я этого не делаю. Я считаю – если человек снится, значит, его надо помнить. Старшая сестра Сафия умерла несколько лет назад. Она не болела, была на ногах. Что-то с желудком. Последние две недели у сестры болела спина, брала массаж. Сказали, что из желудка вытекла какая-то жидкость. Больше недели лежала в коме. После этого умерла.
Тогда я надеялась, что сестра вот-вот проснется и выздоровеет. Ездила в Пермь, но меня к ней не пустили. Думаю, когда умирает человек, не нужно день и ночь сидеть перед его фотографией и плакать о нем, потому что тогда не остается смысла жизни. Надо дальше жить.
У меня есть родные, они живут в Перми. Мы в хороших отношениях, дружим, общаемся.
Папа ушел в 2007 году. Он где-то полгода болел. Он был известным на весь район человеком. У него была особенность – говорил громко. От природы такой. Работал ветеринаром. В четыре утра уходил на ферму, в шесть вечера возвращался домой.
К нему постоянно приходили люди. Хоть рано утром, хоть ночью позовут – папа никогда не отказывал. Раньше на фермах держали по пятьсот голов скота. У людей в личном хозяйстве – корова, овцы, домашняя птица… Работы у папы было много. Это сейчас в хозяйствах животных мало, а фермы у нас в деревне вообще нет. В Татарстане они еще сохранились, а в Пермском крае стало намного меньше.
Отец приходил и с ворот своим громким голосом говорил: «Чего спите?» Мы вмиг вскакивали. Если папа крикнет, слышно было на всю деревню. Но он никогда не кричал от злости или недовольства. В последние годы пришел в религию, ходил в мечеть, произносил азан с минарета.
«Меня запомнили не за пение, а за яркий образ»
– Есть такой стереотип, что творческие люди бывают несчастными…
– Я себя считаю очень счастливым человеком, потому что в свое время работала с классиками – писателями, поэтами, композиторами. Дружила с Гульшат Зайнашевой, Резидой Валиевой, Фираей Зиятдиновой. В начале 90-х я перепела хит бельгийской группы Vaya Con Dios, там припев «Ней на на на», помните? Татарский текст для нее написала Фирая апа. Эту песню на русском спели Лайма Вайкуле, Лариса Долина. Но татарский вариант вышел раньше.
Моя первая записанная на радио песня – «Акбүз атлы егеткә», это было в 1991 году. Потом вышла песня «Әй, егетләр, егетләр». А Гульшат апа Зайнашева была очень интересной. Едешь к ней в гости, обсуждаешь темы песен. Через некоторое время к тебе прилетает письмо со свеженаписанным текстом к песне. Потом звонит Гульшат апа сама. По телефону вносит поправки, меняет что-нибудь. Наша последняя совместно написанная песня – это «Бала бишеге». Ни один другой поэт вот так в письмах не слал стихи.
…За эстрадой слежу. Мне нравится Анвар Нургалиев. Никого их наших исполнителей так не слушала. Действительно, хороший, душевный певец, его песни вдохновляют, дают силы людям. Харизматичный человек. Некоторые песни особенно берут за душу, «Ялгызларны кемнәр яратыр?», «Соң дисең микән» очень нравятся. И Айдар Галимов такой певец.
– Я бы вас назвала татарской Мэрилин Монро. Ваш образ очень необычный для татарской эстрады, вы его сами придумали?
– Сама. Сама заказывала костюмы, а в блондинку перекрасилась без особой мысли, не как часть образа. Только потом, уже на эстраде стали появляться артистки со светлыми волосами, осветленные, и мини-юбки.
У меня и песни были такие – заводные, танцевальные, по-молодежному задорные. Молодая певица, яркие костюмы, короткие юбки, еще и блондинка. Все это удачно сочеталось. Я запомнилась вот этим образом, как яркая молодая девушка.
Ничего плохого в этом образе не видела. Если бы уже в зрелом возрасте вышла в коротком, то наверняка нарвалась бы на критику. Меня запомнили не как певицу, а как личность. Потому что по голосу я не соответствую важному для татар критерию «моңлы җырчы», я не пела протяжные грустные песни. У меня свой голос, данный природой. Его не изменить.
Бывало, я задумывалась, верно ли выбрала профессию. Сейчас, даже когда нет концертов, выступлений, люди все же помнят меня, журналисты не забывают, спасибо им.
«Ильгам абый Шакиров меня ласково называл “ Барда кызы ” »
– Санифа апа, большинство артистов нашей эстрады воспитаны в деревне, татарское село всегда оставалось местом, где сохранялись наши традиции, язык, музыка. Как на вас повлияли родные края? Вы вспоминаете те времена?
– У нас очень красиво и люди хорошие, добрые. Талантов у нас выросло много, потому что росли в татарской среде. И в школе мы учились на родном языке.
Я росла, как и все деревенские девчонки:– работала на сенокосе, доила корову. Бывало, приходилось ее искать всю ночь по всем полям в округе. Помню, как летом спускались к речке помыть посуду, стирали там. Ныряли и платком ловили рыбу! Жаль, сейчас там уже негде нырять, река потихоньку мелеет.
Еще маленькой научилась печь наши традиционные пироги с картофелем – шаньги. И пельмени у нас любят готовить, а хлеб пекут – это отдельная история. Тесто оставляют на ночь, к утру оно поспевает.
Ильгам абый Шакиров меня ласково называл «Барда кызы». Вообще артисты, писатели любят наши Бардымские края. У нас деревня расположилась между хребтами Уральских гор. Река у нас есть. Пермский край богат лесами. Когда в Татарстане увидела столько полей, лугов, мне было в диковинку, потому что здесь лесов по сравнению с нашими краями довольно мало.
– Приезжаете в родные края?
– Хотела бы в этом году съездить. В последний раз в родной деревне побывала в 2016 году. Родной наш дом еще стоит, слава богу. Брат туда часто ездит. Наш дом, сад часто снятся. У нас было много кустов смородины. Собирали калину, пекли пироги, делали варенье.
По соседству с нашей деревней есть русская деревня Печмень. Мы входим в одно сельское поселение, русские вместе с нами празднуют Сабантуй. Так же, как и мы, татары, участвуют в играх, соревнованиях, это объединяет наши народы.
– В Пермском крае раньше были случаи, когда татар записывали башкирами. У вас такое было?
– В наших паспортах национальность была указана как башкиры. Сейчас уже паспорта другие, так не пишут. Раньше почему-то писали. Все предметы у нас в школе, кроме русского языка и литературы, были на татарском языке. Мы учились на татарском.
«Я еще вернусь на сцену!»
– Санифа апа, машину водите?
– Раньше водила. В одном из клипов я снималась за рулем автомобиля.
– Какие планы строите на будущее?
– Как уже говорила, сейчас у меня снова появляется желание петь. Хочу работать, творить. Но нужны современные песни. Как сложно найти своего человека, так же и с песней – свою песню найти трудно. Не просто песню, хочется, чтобы она стала хитом. Если пришлют ритмичные, еще нигде не звучавшие песни, я бы с радостью приняла. Я еще вернусь на сцену!
– В одной своей популярной песне вы пели «Елмай!» – «Улыбайся!». В жизни удается следовать этому призыву?
– Характер у меня такой – никогда не унываю. Даже когда сталкиваюсь с трудностями, стараюсь находить в этом положительную сторону. В последние годы были трудные времена. Но не сдавалась. У меня сильный характер.
Каждый должен найти свой путь, найти себя. Если человек уверен в том, что что делает, в том, какой он есть, то никому не удастся его изменить, подстроить под себя. Не в моем характере учить других жизни, в то же время и сама больше полагаюсь на себя. Мнение других людей могу выслушать, но выбирать все равно тебе.
Например, я бы всем посоветовала ходить в театр! В последние годы часто бываю в Камаловском театре, я там заряжаюсь энергией. У каждого ведь свой источник вдохновения. Недавно посмотрела спектакли «Однажды летним днем», «Женюсь.tat». Практически все спектакли в репертуаре я уже посмотрела.
Люблю книги. Особенно мировую классику. В сложный период своей жизни обратилась к «Мартину Идену» Джека Лондона. Полезно читать произведения таких авторов, как Эмиль Золя, Томас Манн, Лев Толстой, Антон Чехов, Федор Достоевский, и других.
– А татарских авторов?
– Не могу сказать, что не читаю татарскую литературу. Люблю творчество Туфана Миннуллина, Ильсияр Ихсановой, Зульфата. Была лично знакома с Гарифом Ахуновым, Нажаром Наджми, Шарифом Биккулом.
Помню, Туфан абый, Назиба апа (супруга Туфана Миннуллина. – Ред. ) и я втроем встречались, подолгу говорили… Чем я могла быть интересна такого масштаба людям? Значит, что-то у нас было общее… Туфан абый как-то звал меня на свою передачу на телевидении «Кара-каршы». Я эту передачу и смотреть не буду, боюсь. Чего, интересно, я там наговорила…
Композитора Рената Еникеева просила послушать мои песни, звучащие на радио. Такой выдающийся композитор, классик слушал мои песни… Уходят наши гении, все больше пустот после них… Это закон жизни, человек не вечен. Поэтому надо с улыбкой встречать каждый новый день, уметь во всем находить радость.
Санифа Рангулова – заслуженная артистка Татарстана, певица. Родилась в селе Константиновка Бардымского района Пермской области. Окончила Казанский музыкальный колледж им. И. Аухадиева, отдел режиссуры Казанской академии культуры и искусства. Работала в Татарской госфилармонии, с 1991 года – артистка эстрады. Исполнительница популярных песен «Елмай», «Әй, егетләр», «Мәхәббәтең егет каршыла» и других. Проживает в Казани.
Автор: Зиля Мубаракшина (www.intertat.tatar, перевод)
Следите за самым важным и интересным в Telegram-канале Татмедиа