стихи на белорусском языке про жизнь
Стихи на белорусском языке про жизнь
Вершы на беларускай мове
Слэнг
Пачатковец у гульні ўжо не нуб, а попуск.
Заскаміть маманта – падмануць на грошы.
Што крынж ужо выходзіць з моды.
Крытыкуеш іншых – токсік.
Аб’юзіць людзей – зашквар.
Што лепш быць на чыле, чым агрыцца.
Жартаваць – рофліць.
Нічога не разумець з гэтага спіса – лайк і жыза.
Крадзеж веласіпеда
Бацькі крычалі гучна ў пад’ездзе хаты.
-Хто ўкраў велік? Дзе Сярожа нашый?
На крыкі пацярпелых, прыбыў міліцыянер – дзядзя Жэня.
-Так, хто і што прапала?
-Севеласірежа!
-Яшчэ разок, без плачу.
-Прапаў мой сын, нашы!
-Калі прапаў? Са школы ён вярнуўся?
-Не ведаю, увесь час мы працуем.
-А веласіпед дзе стаяў?
-У пад’ездзе калідора.
-А ў чым быў сын апрануты?
-Мы не помнім!
Вырашыў тады міліцыянер да суседзяў падацца,
Адкрыла яму дзверы бабуля ў халаце.
-Добры дзень, Сярожу Мікіціна знаеце?
-А як жа мне не ведаць!
-Сёння ў восем пятнаццаць выбег з пад’езда.
-У портках чорных і белай майцы.
-Спазняўся злёгку, узяў веласіпед,
-Вярнуўся ў два трыццаць на абед,
-А потам ізноў гуляць з Андрэем з нашага двара.
-Мама, тата, што дзеецца?
З’явіўся хлопчык на парог.
-Дзе ты быў, сынок?
-Бабуля, вам бы ў органах працаваць!
-Мілок, а хто будзе за суседзямі прыглядаць!
Памяці Ганны Паліткоўскай
Загас аганёк, які гарэў ярчэй за ўсіх,
Загас аганёк, які свяціў.
Маленькі адважнік гатовы быў кінуцца ў воду,
Супраць вайны, несправядлівасці, гнёту.
Сваім цяплом хацеў абагрэць блізкіх,
Ратаваў чужых сваімі іскрамі.
Не толькі свяціў, але і паліў
Шлях здраднікам, трусам, злыдням збеглым.
Аднак, у памяці людзей агеньчык назаусёды светлы.
Загас аганёк, які гарэў ярчэй за ўсіх,
Загас аганёк, які свяціў.
***
Каб памяць яго ушанаваць,
У Анін сад схадзіць абяцай.
Панядзелак
Машыны гучна праязджалі – несканчальны плыў.
Аўтобус, рыпаючы гармонікам,грузна паварочваў.
У паветры не чуецца смог, яно вольна заходзіць у лёгкія.
Ні хмурынкі на небе не бачна, быццам яны занятыя.
Незадаволеная маці цягне за руку соннага сына.
А птушкі завадныя ўсе лятаюць, добрую раніцу ўсім жадаюць.
Людзі на вуліцы, у метро, на прыпынку, дома, усе спяшаюцца кудысьці.
Панядзелак, ён такі, дадасць абутку іскры.
У нас не двор, а цэлая дзяржава.
Тут у пясочні са свежага пяску,
Маша з Оляй лепяць кулічы, абаранкі, пахлаву.
Паліклініка ў горкі на лаўцы,
Ніна лечыць Любу цукеркамі з хаты.
Ёсць псіхушка ў шыпшынніку кусце,
Там галоўны Славік са сваёй лапатай.
Мінулы раз пабіў дзяўчынку, зараз яна з фінгалам.
Заміж каруселі – штаб вайскоўцаў,
Там будучыя салдаты дасканаляць бой рукапашны.
Я – Васілёк, сын лекара Сашы.
Ахоўваю дзяржаву ад іншых двароў.
Не даю я ім пракрасціся сюдой.
Маленькія хмаркі
Маленькія хмаркі па небе плылі,
Маленькія хмаркі дахаты не ішлі.
Зноў гэтыя хмары! – крычыць чалавек.
Ізноў давядзецца браць парасон мне!
Маленькія хмаркі гэта пачулі.
-Чаму гэтыя людзі нас не любяць?
-Разумееце, хмаркі, людзі не любяць дажджоў
-Ім падавай сонца ў кожныя з дзён.
-Няхай тады сонца поля палівае,
-Няхай тады сонца жывёлам пітво дае,
-Няхай тады сонца іх летам ад спякоты ратуе,
-Няхай тады толькі сонца будзе!
Ад горкай крыўды хмаркі задрыжалі,
Ад горкай крыўды слёзы іх выцякалі.
Плакалі хмаркі дні напралёт.
Затапілі хмаркі людзей гарод,
Затапілі хмаркі вуліцы і паркі.
-Не крыўдзіцеся, хмаркі! – сонейка сказала.
-Калі сонца занадта, людзі і мяне лаюць.
Хмаркі пачулі гэтыя словы,
Хмаркі пайшлі ненадоўга да дому.
Варона і голуб
На фанерным даху цаглянай хаты,
Сустрэліся варона і голуб.
Сталі пра жыццё свае казаць, гэтыя цікавыя асобы.
Варона: «Здароўем пыхкаю, ежы куча.
Гляджу, ты выглядаеш дрэнна,
Сэрца ці шлунак цябе не мучаць?»
Голуб: «Здароўе маё добра, нядаўна правяраўся,
А вось ты ўжо занадта паправілася.
Для птушкі лішняя вага, як камень на спіне!»
Варона: «Ты што мне лётаць лёгка, а з дзюбай што у цябе?»
Голуб: «Паспрабаваў жуйку, ледзь уратавалі!»
Варона: «Ад гэтай жуйкавай хваробы ўвесь час птушкі паміраюць.
А сын твой як, даўно яго тут не было.
Мой учора прылятаў, без папярэджанні у акно».
Голуб: «У яго шмат спраў, працуе на пляцы ў гÓрадзе».
Варона: «А мой вырашыў сябе паспытаць у прэстыжным гарÓдзе».
Гэтак працягвала варона выхваляцца сабой,
Пакуль не саскаўзнулі з даху лапы,
Крылы з такой вагой не далі рады.
Паляцела ўніз галавой,
А голуб услед за ёй.
Смог падбіць варону ў будынка дзіры.
Варона: «Бачыш, здароўя ў мяне хоць куды!»
Пасля гэтых слоў голуб паляцеў, больш чорную варону бачыць не хацеў.
У жыцці так бывае, што кожны цыган сваю кабылу хваліць,
Але выхвалякаў ніхто не кахае, нават калі яны кажуць праўду.
Не так
Не так гляджу, не так стаю,
Не так чытаю і хаджу.
Не так маўчу я і кажу,
Не так адзенне я нашу.
Не так пытанні задаю,
Не ветліва пра штось прашу.
Не так пішу і адпавядаю,
Не так прасую і сціраю.
Не так я ем, не так я сплю,
Не так рыхтую і паю.
І зусім,
Усё раблю я не так,
Але ад вас не ўбачыла нада як!
Дрэнна
Я запрашаю Вас на сняданак
-Я запрашаю Вас на сняданак,
-Будуць тонкія бліны.
-Я бліноў не ем з пшанічнай да мукі!
-Што ж яна Вам дрэннага зрабіла?
-Нічога, я колькасць глютэну скараціла.
-Тады на сняданак будзе запяканка з джэмам.
– Вы што, там адна лактоза, тварог – гэта зло чалавецтва!
-Тады на сняданак будзе салёная карамель з англійскім чаем.
-Я цукру не ем, эмаль зубоў разбурае!
-Тады я снедаць буду чымсь сама!
-А Вам налью воды стакан!
Стихи на белорусском языке про жизнь
«Князь Канстанцiн Астрожскi»
I
Калi занядужаў Рэвера славуты,
I спаць не даваў боль забойчы,
Каб неяк палегчыць начныя пакуты,
Паклiкаў ён пажа аднойчы.
III
«Быў муж у часы Жыгiмонта Старога –
Не знаў, што ёсць страх, што трывога.
Магутнай быў сiлы, хоць росту малога,
Знаў сьвет Канстанцiна з Астрога.
IV
Яшчэ юнаком маскалёў пад Вадрожай
Ён бiў з кап’янерамi ўдала.
Ды знёс яго конь да заслоны варожай.
Яна малайца ўмiг звязала.
V
Удзеў яму цар найцяжкiя кайданы
I ў чорную кiнуў вязнiцу.
Нiколi людской там не чулася мовы,
Сьвятло не трапляла ў цямнiцу.
VI
Тым часам Маскву атачылi атрады
Татараў – усюды iх поўна.
У роспачы цар, што жыццю быў не рады,
Тут стаў перад вязнем раптоўна:
VII
«Астрожскi, ты, ведаю, хваткi геройскай,
У бiтвах харобры i здольны.
На шлем свой i шчыт, узначаль маё войска,
Разбi татарву – будзеш вольны!»
VIII
Ушчэт разграмiў татарву князь з Астрога,
Ды царскаму слову пустому
Не верыў зусiм – цi ж там шчырасцi многа?
Хутчэй на каня – i дадому!
IX
Шмат дзён прабiраўся лясамi густымi
I ўбачыў ён храм памiж букаў.
Пачуў ён малiвы пад букамi тымi,
Лагоду арганную гукаў.
X
Зайшоў, ля iконы суняўся з паклонам:
«Мой Божа спагадны, адзiны,
Ты зычыш дабра ўсiм, даеш пiць спрагнёным,
Вярнуцца ж мне дай да Айчыны».
XI
Тым часам пасланыя ўперад баяры
Яму расчышчаюць дарогу.
Князь гэтак адолеў лясы ўсе, iмшары,
I вось – ля свайго ён парогу!
XII
Шмат выцерпеў ён. Тут – далi яму ўлады
Лiтвы булаву: знай героя!
Калi цар прывёў сюды войскаў армады,
Iх князь стрэў пад Воршаю зброяй!
XIII
На грудзi – кальчугу, штурмак свой – на голаў,
З булатам аголеным строгiм
Вось ён аб’язджае ўсё войска наўкола
На верным канi беланогiм:
XIV
«Браты мае, рыцары, будзьма мужамi!»
На клiч яго ўсталi дружыны.
Скрозь пiкамi колюць, рубаюць мячамi,
Крывi навакол – ручаiны.
XV
Iх восемдзесят ажно тысячаў нашы
Паклалi ўдвая меншай сiлай.
Жахлiвая сеча! Крынiцы ўсе, пашы
Крывёю яна счырванела.
XVI
Ды ў замку Астрожскiм князь з жонкай сваёю
Не доўга на волi час бавiў.
Нахлынуў татарын усёю ардою,
Паўсюль баль крывавы свой правiў.
XVII
Ён, гетман Лiвы, тут сабраў усё войска,
Пайшоў к Вiшняўцу, дзе татары
Свой табар раскiнулi ў полi па-свойску,
Наўкол плюндравалi абшары.
XVIII
«Сябры! – Кастусь гаварыў так ва ўздыме.-
Час помсты настаў i адплаты!
Зноў – нашыя месты i сёлы – у дыме,
Гараць нашы нiвы i хаты!»
XIX
Плач нашых нявест у татарскiм палоне
Здалёку сюды далятае.
Капыцяць наш край дзiкiх варвараў конi,
У лес паўцякалi ратаi».
XX
Князь сеў на каня, булаву ўверх падкiнуў
I тут жа ўхапiў зноў рукою:
«Чэсць тым, хто памерцi гатоў за Айчыну!
Хто мужны i смелы – за мною!»
XXI
Дарэмна чужынец з-за ўзгор’яў, з чароту
Пускаў стрэлаў чорныя хмары.
Бясстрашны наш гетман лiтоўскi з налёту
Змяў хцiўцаў – пабеглi татары!
XXII
Ён з трыццацi бiтваў вярнуўся са славай,
Кароль з iм вiтаўся, як з братам.
Увенчаны лаўрамi быў ён дзяржавай,
Страчаў яго люд скрозь вiватам».
XXIII
Далей паспяваць думаў паж наш вучоны
Аб рыцарскай славе прыцьмелай.
Ды сон яго ўзяў тут, i голаў, стамлёны,
Схiлiў ён над лютняй сцiшэлай.
стихи о любви
Стихи на белорусском языке
Вершы на беларускай мове: вершы пра каханне, пра жыцце, пра саму – чыстую и мелагучную родную мову, мову Купалы, Коласа, Максiма Танка. Аднак, нажаль, зусiм забытую ў сучаснасцi падрабязней. »
Стихи из серии пленница ночи
Стихи из серии серии «Пленница ночи». Серия стихов, написанных от женского имени, как попытка раскрыть до сих пор мной самим не познаный мир женской души подробнее. »
Стихи на рисунках
Содержание:
Самые популярные стихи:
Комментируемые стихи:
Сейчас эти стихи читают в:
«Не обещайте вечную любовь» Кельмуц Антон.
Стихи на белорусском языке
Каханне ёсць!
Жыцце, без веры ў каханне
Шчаслівым не захоча быць,
Бо сэрцу доўгае чаканне
Не зможа шчасце засланіць.
Апошнія сабраўшы сілы,
Душа захоча з небыцця
Ляцець ў цудоуную краіну:
Краіну казак і жыцця.
Каханне ёсць, у каханні сіла,
Яно з табой на ўсё жыццё,
Жыццё каханне нарадзіла,
І толькі смерць мацней яго!
*** (Калі вы нам чыталі нешта. )
Калі вы нам чыталі нешта,
Хадзілі блізка каля нас,
Не не, мы слухалі канешне,
Але мы слухалі не вас.
Мы слухалі, як б`ецца сэрца
У сто таноў, і голас ваш
Быў даражэй за ўсё на свеце,
Мы слухалі, але не вас.
*** (Як часта я ў зімнюю ноч. )
Як часта я ў зімнюю ноч
Хадзіў ля аселіц, блукаў,
І кветкі ўзімку збіраў,
Як часта я ў зімнюю ноч.
Як хутка прайшла маладосць,
Бы ў нейкім скарочаным сне,
Як доўга ты снілася мне,
Як хутка прайшла маладосць.
Не хадзіць мне болей ля аселіц,
Кветкі ў зімку болей не збіраць,
І па шчасцю мне не сумаваць,
Не хадзіць мне болей ля аселіц.
*** (І адшумеў ужо мой сад. )
І адшумеў ужо мой сад,
Ды й кліча йзноў мяне радзіма,
І веска з жменею тых хат,
Ля плота ў чырвані рабіна.
Дзяўчына тая, што кахаў,
Аднак не скрочыш ты з дарогі:
Цяпер ўжо іншы час настаў,
Насталі новыя трывогі.
Цябе чакае плот стары,
Сагнуўшыся, бы пьяны ў пекле,
За вёскай «нашыя» кусты,
Што год ці два ўжо як ссеклі.
Усё тут хочацца абняць,
Што помнішь ты, і дзе вы жылі,
Той край, дзе год, а можа пяць,
Твае гады адгаманілі.
Родная мова
О мова казак и легендау,
Ты апаясала душу
І сэрцы многім пакаленням,
З табой зліліся воблак сум
І гоман ветру ў кроне дрэва
І сум гаёў каля ракі
Купала, Колас, Танк і Глебка
Твае о мова сваякі.
.
З пауночнага ззяння, да спёкі паўдня,
З заходніх раунін і да схілаў усхода
Цабе прыгажэйшай у свеце няма,
О найчэсцейшая Родная Мова.
Ты называеш гэта шчасцем
Глядзець любому прама у вочы,
I кожнаму сябе аддаць,
Забыла ты пра нашы ночы,
Не зможаш болей ты кахаць.
Заусёды з ветлiвай усмешкай,
Прыгожая, як i раней,
А толькi сэрцу цяжка нешта,
А на душы яшчэ цяжэй.
Забуць пра першае каханне,
Забуць забытыя гады,
Не будзе болей хвалявання
У халодным сэрцы назаужды.
Не будзе болей цiснуць цяжар,
I абмiне дугою боль,
I цёмнай ноччу, нiбы сажай,
Не мы сустрэнемся з табой.
Я зразумеу свае памылкi,
А лёс гарчэй чым у палынi,
Што рос ля цiхае рачулкi,
Дзе мы з табою не былi.
Аднак не вернецца былое:
Другi ужо я, другая ты,
I ў гэты час я не з табою,
Ляцяць няуклюдныя гады.
Прайшла няверная любоу,
Няхай i горкая прынамсцi,
I не бушуе болей кроу,
I не турбуе болей шчасце.
Хорошие стихи на беларусской мове.
Беларусь. Форум многодетных родителей
Беларусь ⇒ Хорошие стихи на беларусской мове.
Модератор: marusya
Сообщение marusya » 15 фев 2015, 18:55
Вось і табе, Магдаліна, каляднай ноччу
анічога ня сьвеціць, колькі ня стой на марозе.
Дзе яны ўсе, рашучыя ды ахвочыя,
мужчыны, якія прыходзілі ў радасьці і трывозе.
На Каляды ніхто ня хоча тваёй любові,
на Каляды ўсе хочуць радасьці і надзеі.
А каханьне – самае горкае слова ў мове,
самае безнадзейнае ў гэтай завеі.
Хадзі, Магдаліна, хадзі з таварам сваёй пяшчоты,
гандлюй пяшчотай, як мідыямі на прычале.
Мужчынаў ламае ад вусьцішы й адзіноты.
Такой журбы, як твая, нікому не выбачалі
іхныя хворыя сэрцы ды расхістаныя нэрвы.
Яны і налева – тройчы, каб не сурочыць.
А такіх, як мы, не пускаюць нават у цэрквы,
бо праз такіх, як мы, абразы міраточаць.
Каму сёньня справа да мідыяў і каханьня?
Ноч адно пачынаецца. Паспрабуй пераплысьці.
На Каляды ў царкву ходзяць сумленныя грамадзяне.
А на вакзалах сьпяць алкаголікі й атэісты.
Я дам табе трохі спакою, сьпі, Магдаліна,
без атруты й зьнямогі, засьні хоць сёньня.
Хочаш, я раскажу табе пра жанчыну,
што гэтай ноччу мае сваё бяссоньне?
Колькі сутоньня ў пальцах тваіх халодных,
нібы ты рыбу лавіла ў начное плыні.
А ў яе столькі зьзяньня ў цёплых далонях,
скура ў цемры зіхціць і ўзімку ня стыне.
Вось таму й ноч стаіць над рэкамі і лясамі.
І ўсё, што ты хочаш, – гэта заснуць без гасьцей.
Ёй таксама нялёгка, зь яе галасамі.
Але сёньня Раство.
Яна верыць.
І ёй прасьцей.
Сьнег нараджаецца ўгары.
Замятае вокны і ліхтары,
замятае вуліцы і двары.
Толькі не гавары,
не гавары.
Сьпі,
заўтра ўсё мне скажаш сама.
Дыхае ў лёгкіх тваіх зіма.
Ноч, як авечка, просіцца ў сенцы.
Тахкаюць сэрцы.
Тахкаюць сэрцы
стихи о любви
Стихи на белорусском языке
Вершы на беларускай мове: вершы пра каханне, пра жыцце, пра саму – чыстую и мелагучную родную мову, мову Купалы, Коласа, Максiма Танка. Аднак, нажаль, зусiм забытую ў сучаснасцi падрабязней. »
Стихи из серии пленница ночи
Стихи из серии серии «Пленница ночи». Серия стихов, написанных от женского имени, как попытка раскрыть до сих пор мной самим не познаный мир женской души подробнее. »
Стихи на рисунках
Содержание:
Самые популярные стихи:
Комментируемые стихи:
Сейчас эти стихи читают в:
Стихи на белорусском языке
Ты называеш гэта шчасцем
Глядзець любому прама у вочы,
I кожнаму сябе аддаць,
Забыла ты пра нашы ночы,
Не зможаш болей ты кахаць.
Заусёды з ветлiвай усмешкай,
Прыгожая, як i раней,
А толькi сэрцу цяжка нешта,
А на душы яшчэ цяжэй.
Забуць пра першае каханне,
Забуць забытыя гады,
Не будзе болей хвалявання
У халодным сэрцы назаужды.
Не будзе болей цiснуць цяжар,
I абмiне дугою боль,
I цёмнай ноччу, нiбы сажай,
Не мы сустрэнемся з табой.
Я зразумеу свае памылкi,
А лёс гарчэй чым у палынi,
Што рос ля цiхае рачулкi,
Дзе мы з табою не былi.
Аднак не вернецца былое:
Другi ужо я, другая ты,
I ў гэты час я не з табою,
Ляцяць няуклюдныя гады.
Прайшла няверная любоу,
Няхай i горкая прынамсцi,
I не бушуе болей кроу,
I не турбуе болей шчасце.