стихи на татарском языке про жизнь короткие
ТАТАРЧА ШИГЫРЬЛӘР! ТАТАРСКИЕ СТИХИ!
📜Татар телендэ шигырьлэр,котлаулар, бэетлэр,җырга текстлар язам.
📜Татар теленэ тәрҗемә итәм.
📜Тиз вакытта әзер була.
📜 Сезнең белән барысын сөйләшәбез.
Показать полностью.
Красивые стихи и песни для любимых и близких только на татарском😍😍😍 ❄️Напишу на заказ качественный стих в срок.
❄️Переведу с русского языка на татарский любой стих или песню
❄️Красивые поздравления на татарском
❄️Текста для песен на любую тему
и многое другое.
Текст и тему будем писать исходя от вашего желания.Для меня важно чтобы каждый человек остался довольным после моей работы😌 Буду учитывать все важи желания при сочинении стихотворения или песни.
🌍WhatsApp 89875962500
ТАТАРЧА ШИГЫРЬЛӘР! ТАТАРСКИЕ СТИХИ! запись закреплена
Язма мина. Котмим сине.
Анламадын кунелне.
Бик кыен булса да мина
Онытырмын бер мэлне.
Показать полностью.
Укенмэ дэ, ник алай дип.
Без узебез гаепле.
Ялгышасын.. була инде.
Тормыш була бит торле.
Оныт. Кирэк онытырга
Саклама йорэгендэ.
Уз узенне син яндырма
Булмаган бу союдэ..
Стихи на татарском языке
Пар ат
Җиктереп пар ат, Казанга туп-туры киттем карап;
Чаптыра атларны кучер, суккалап та тарткалап.
Кич иде. Шатлык белән нурлар чәчеп ай ялтырый;
Искән әкрен җил белән яфрак, агачлар калтырый.
Һәр тараф тын. Уй миңа тик әллә ни җырлый, укый;
Нәрсәдәндер күз эленгән һәм тәмам баскан йокы.
Бер заман ачсам күзем, бер төрле яп-ят кыр күрәм;
Аһ, бу нинди айрылу? Гомремдә бер тапкыр күрәм.
Сау бул инде, хуш, бәхил бул, и минем торган җирем,
Мин болай, шулай итәм дип, төрле уй корган җирем.
Хуш, гомер иткән шәһәр! инде еракта калдыгыз;
Аһ! таныш йортлар, тәмам күздән дә сез югалдыгыз.
Эч поша, яна йөрәк, хәсрәт эчендә, уйда мин;
Ичмасам иптәш тә юк ич, тик икәү без: уй да мин.
Аһ, гөнаһым шомлыгы, бу кучеры бик тын тагын,
Җырламыйдыр бер матурның балдагын йә калфагын!
Әллә нәрсәм юк кеби; бер нәрсә юк, бер нәрсә ким;
Бар да бар, тик юк туганнар, мин ятим монда, ятим.
Монда бар да ят миңа: бу Миңгали, Бикмулла кем?
Бикмөхәммәт, Биктимер — берсен дә белмим, әллә кем!
Сездән айрылып, туганнар! — җайсыз, уңгайсыз тору;
Бу тору, әйтергә мөмкиндер, кояш-айсыз тору.
Шундый уйлар берлә таштай катты китте башларым;
Чишмә төсле, ихтыярсыз акты китте яшьләрем.
Бер тавыш килде колакка, яңгырады бер заман:
«Тор, шәкерт! Җиттек Казанга, алдыбызда бит Казан».
Бу тавыш бик ачты күңлем, шатлыгымнан җан яна;
«Әйдә чап, кучер, Казанга! Атларың ку: на! на-на!»
Әйтә иртәнге намазга бик матур, моңлы азан;
И Казан! дәртле Казан! моңлы Казан! нурлы Казан!
Мондадыр безнең бабайлар түрләре, почмаклары;
Мондадыр дәртле күңелнең хурлары, оҗмахлары.
Монда хикмәт, мәгърифәт һәм монда гыйрфан, монда нур;
Монда минем нечкә билем, җәннәтем һәм монда хур.
Пара лошадей
Кызыл Ромашка
Иртәнге таң нурыннан
Уянды ромашкалар.
Елмаеп, хәл сорашып,
Күзгә-күз караштылар.
Назлады җил аларны
Тибрәтеп ак чукларын,
Таң сипте өсләренә
Хуш исле саф чыкларын.
Чәчкәләр, кәефләнеп,
Җай гына селкенделәр.
Ьәм кинәт шунда гаҗәп
Бер яңа хәл күрделәр.
Ерак түгел моңаеп
Утыра ромашка кызы,
Тик чуклары ак түгел,
Кан шикелле кып-кызыл.
Ромашкалар бар да ак,
Аерылмый бер-береннән;
Ничек болай берүзе
Ул кызылдан киенгән?
Әйттеләр: «Син, сеңелкәй,
Ник үзгәрдең? Нишләдең?
Нигә кызыл чукларың?
Нидән алсу төсләрең?»
Әйтте кызыл ромашка:
«Төнлә минем яныма
Ятып батыр сугышчы
Атты дошманнарына.
Ул берүзе сугышты
Унбиш укчыга каршы;
Чигенмәде, тик таңда
Яраланды кулбашы.
Аның батыр ал каны
Тамды минем чукларга.
Минем кызыл күлмәгем
Бик охшады Чулпанга.
Егет китте, мин калдым
Канын саклап чугымда,
Көн дә аны сагынып
Балкыйм мин таң нурында».
Красная Ромашка
Лишь лучи лугов коснулись –
Все ромашки встрепенулись,
На подруг глядят с любовью:
«С добрым утром!
Как здоровье?»
Тихо гладит на рассвете
Лепестки ромашек ветер,
И заря росою чистой
Осыпает луг душистый.
Что за счастье — так качаться,
Невзначай подруг касаться!
Только вдруг случилось что-то,
На цветы легла забота:
Это девочка-ромашка
Загрустила — вот бедняжка!
Не белы её обновы,
Лепестки её багровы.
Как одна, ромашки луга
Все похожи друг на друга.
Отчего ж оделась эта
В лепестки иного цвета?
Окружили всей гурьбою:
— Что же, девочка, с тобою?
Мы белы, а ты багряна,
Это странно, очень странно.
И ромашка им сказала:
— В страхе я всю ночь
дрожала.
Здесь солдат в разгаре боя
Защитил меня собою.
На рассвете вражьи пули
По плечу его хлестнули,
Но не чувствовал он боли,
Все враги остались в поле!
Лепестки мои багряны —
Это кровь его из раны,
Я в кумач теперь одета,
Как Чулпан — звезда
рассвета.
И пошёл он снова биться.
Кровь его во мне струится,
Алой звёздочкой горю я,
На заре о нём тоскуя.
Синен кебек
Как ты
Туган авыл
Тау башына салынгандыр безнең авыл,
Бер чишмә бар, якын безнең авылга ул;
Аулыбызның ямен, суы тәмен беләм,
Шуңар күрә сөям җаным-тәнем белән.
Ходай шунда җан биргән, мин шунда туган,
Шунда әүвәл Коръән аятен укыган;
Шунда белдем рәсүлемез Мөхәммәдне,
Ничек михнәт, җәфа күргән, ничек торган.
Истән чыкмый монда минем күргәннәрем,
Шатлык белән уйнап гомер сөргәннәрем;
Абый белән бергәләшеп кара җирне
Сука белән ертып-ертып йөргәннәрем.
Бу дөньяда, бәлки, күп-күп эшләр күрем,
Билгесездер — кая ташлар бу тәкъдирем;
Кая барсам, кайда торсам, нишләсәм дә,
Хәтеремдә мәңге калыр туган җирем.
Родная деревня
Стоит деревня наша на горке некрутой.
Родник с водой студеной от нас подать рукой.
Мне все вокруг отрадно, мне вкус воды знаком,
Люблю душой и телом я все в краю моем.
Здесь бог вдохнул мне душу, я свет увидел здесь,
Молитву из Корана впервые смог прочесть,
Впервые здесь услышал слова пророка я,
Судьбу его узнал я и путь тяжелый весь.
Запомнились навеки событья детских лет,
Нет времени счастливей, забав беспечней нет.
Я помню, как, бывало, по черной борозде,
Шагал со старшим братом я за сохою вслед.
Я многое увижу, — ведь жизнь еще длинна,
И ждет меня, наверно, дорога не одна.
Но только, где б я ни был и что б ни делал я, —
Ты в памяти и сердце, родная сторона!
Туган тел
И туган тел, и матур тел, әткәм-әнкәмнең теле!
Дөньяда күп нәрсә белдем син туган тел аркылы.
Иң элек бу тел белән әнкәм бишектә көйләгән,
Аннары төннәр буе әбкәм хикәят сөйләгән.
И туган тел! Һәрвакытта ярдәмең берлән синең,
Кечкенәдән аңлашылган шатлыгым, кайгым минем.
И туган тел! Синдә булган иң элек кыйлган догам:
Ярлыкагыл, дип, үзем һәм әткәм-әнкәмне, Ходам!
Родной язык
Родной язык, родной язык, с тобою смело шел я вдаль,
ты радость возвышал мою, ты просветлял мою печаль.
Родной язык, с тобой вдвоем я в первый раз молил творца:
— О боже, мать мою прости, прости меня, прости отца.
Татарские стихи. Татар телендә шигырьләр
Әниләргә
Ходай биргән әниләргә
Чиксез бетмәс сабырлык.
Көч тә биргән, биргән куәт
Баласын үстерерлек.
Рәхмәт әнкәй бүләк иттең
Якты дөньяның ямен.
Яшлегеңне кызганмыйча,
Бирдең син матур көнен.
Авырганда керфек какмый
Яннарымда утырдың.
Кысып җылы кочагыңа
Җил давылдан сакладың.
Куанганда, син дә әнкәй,
Бала кебек куандың.
Егылганда, елаганда,
Иркәләдең, назладың.
Бишек җырын тыңлап үстек,
Әнкәй, сиңа мең рәхмәт.
Аллам бирсен озын гомер,
Гомереңдэ бәрәкәт.
Иртән уянгач йокымнан
“Әни!” – беренче сүзем.
Күзләрем күреп куана
Әнинең нурлы йөзен.
Әнием куллары тигән
Ашны ашау күңелле.
Әни кебек аңламыйдыр
Бүтән кеше күңелне.
Бәхетле булсын, балам, дип
Әни бик нык тырыша.
Үпкәләмим, кайчагында
Әз-мәз генә орышса.
Әнием, тик син булганга
Бәхетле көлүләрем.
Кояшлы якты дөньяда
Очынып йөрүләрем.
Гади дә син һәм гадел дә
Син – тормыш гүзәллеге.
Йомшак булсаң да, үзеңдә
Әтиләр түземлеге.
Иртән уянгач йокымнан
“Әни!” – беренче сүзем.
Күзләрем күреп куана
Әнинең нурлы йөзен.
Әнкәй булмый үткән заманда
Күпме еллар үтте, сулар акты,
Киткәнеңә безнең арадан.
Әлегәчә сыкрый, каны тама,
Йөрәктәге тирән ярадан.
Мәгънәләрен кайбер киңәшеңнең,
Яши-яши генә аңладым.
Ник аларны үзең исән чакта,
Дога итеп үземә алмадым?
Нигә соң ул, 20-дә әйткән сүзләр,
Тик кырыкта җитә аң булып?
Ә бүген ул миңа кояш булып,
Һәркөн иртән туа таң булып.
Бу тормышта якын кешеләр бар,
Иң якыны миңа, син, әнкәм.
Колагымда әле яңгырап тора,
“Тәртип белән генә йөр, бәбкәм!”
“Әннә” диеп телем ачылган да,
Әнкәй, диеп яшим һаман да.
Бүген дә бит әнием минем белән,
Әнкәй булмый үткән заманда.
Тәмле төш
Әниемне төштә күрдем,
Үләнле чәй эчерде,
Үзе пешергән икмәккә
Каймагын ягып бирде.
Гүя мин кайтканны көткән –
Коймагын да пешергән,
Самавыры чыжлап тора,
Белмим, кайчан өлгергән?!
Нинди бәхет татый алу
Сый-хөрмәтен әнинең!
Уянгач та телдә иде
Тәме хуш исле чәйнең.
Күзем йомдым күрергә дип
Дәвамын тәмле төшнең,
Йокым качты, аңлагач та
Аның мөмкин түгелен.
Стихи на татарском языке про жизнь короткие
Новинки
Популярное
Чтобы подрастающее поколение знало родной язык, нужно читать стихи на татарском для детей. Это отличная возможность пополнить словарный запас, потренироваться в произношении, узнать больше о своих корнях. К тому же по мере знакомства с творчеством поэтов будет усиливаться интерес к литературе, что очень важно для школьников.
Поскольку к каждому детскому татарскому стиху прилагается перевод на русский, прочувствовать всю красоту произведений смогут все жители нашей необъятной страны. Узнайте, почему загрустила девочка-ромашка, прогуляйтесь по деревне и испейте колодезной воды, вспомните, как бабушка рассказывала волшебные сказки — вы и сами удивитесь, какие удивительные картины нарисует ваше воображение. И все это – благодаря татарским стихотворениям для детей, поэтому читайте с удовольствием!
Буш сахрада ялгыз иңрәгендә
Урын тапмый сәяйх җаныма,
Өрфиядәй, Җәбраил-фәрештә
Пәйда булды минем алдымда.
Иркен кошлар бит без, очыйк әйдә
Болыт артындагы тауларга.
Зәңгәрләнеп торган диңгезләргә,
Тик җил… һәм мин очкан далага.
Мин элекке гимнарымны
Җырлыйм һәм таш кыя кырында
Юешләнгән киемнәремне
Киптерәм ал кояш нурында.
Тихо гладит на рассвете
Лепестки ромашек ветер,
И заря росою чистой
Осыпает луг душистый.
Что за счастье — так качаться,
Невзначай подруг касаться!
Только вдруг случилось что-то,
На цветы легла забота:
Это девочка-ромашка
Загрустила — вот бедняжка!
Не белы её обновы,
Лепестки её багровы.
Как одна, ромашки луга
Все похожи друг на друга.
Отчего ж оделась эта
В лепестки иного цвета?
Окружили всей гурьбою:
— Что же, девочка, с тобою?
Мы белы, а ты багряна,
Это странно, очень странно…
И ромашка им сказала:
— В страхе я всю ночь
дрожала.
Здесь солдат в разгаре боя
Защитил меня собою.
На рассвете вражьи пули
По плечу его хлестнули,
Но не чувствовал он боли,
Все враги остались в поле!
Лепестки мои багряны —
Это кровь его из раны,
Я в кумач теперь одета,
Как Чулпан — звезда
рассвета.
И пошёл он снова биться.
Кровь его во мне струится,
Алой звёздочкой горю я,
На заре о нём тоскуя.
Кызыл ромашка
Иртәнге таң нурыннан
Уянды ромашкалар.
Елмаеп, хәл сорашып,
Күзгә-күз караштылар.
Назлады җил аларны
Тибрәтеп ак чукларын,
Таң сипте өсләренә
Хуш исле саф чыкларын.
Чәчкәләр, кәефләнеп,
Җай гына селкенделәр.
Ьәм кинәт шунда гаҗәп
Бер яңа хәл күрделәр.
Ерак түгел моңаеп
Утыра ромашка кызы,
Тик чуклары ак түгел,
Кан шикелле кып-кызыл.
Ромашкалар бар да ак,
Аерылмый бер-береннән;
Ничек болай берүзе
Ул кызылдан киенгән?
Әйттеләр: «Син, сеңелкәй,
Ник үзгәрдең? Нишләдең?
Нигә кызыл чукларың?
Нидән алсу төсләрең?»
Әйтте кызыл ромашка:
«Төнлә минем яныма
Ятып батыр сугышчы
Атты дошманнарына.
Ул берүзе сугышты
Унбиш укчыга каршы;
Чигенмәде, тик таңда
Яраланды кулбашы.
Аның батыр ал каны
Тамды минем чукларга.
Минем кызыл күлмәгем
Бик охшады Чулпанга.
Егет китте, мин калдым
Канын саклап чугымда,
Көн дә аны сагынып
Балкыйм мин таң нурында».
Муса Джалиль
Родной язык, родной язык, с тобою смело шел я вдаль,
ты радость возвышал мою, ты просветлял мою печаль.
Родной язык, с тобой вдвоем я в первый раз молил творца:
— О боже, мать мою прости, прости меня, прости отца.
Туган тел
И туган тел, и матур тел, әткәм-әнкәмнең теле!
Дөньяда күп нәрсә белдем син туган тел аркылы.
Иң элек бу тел белән әнкәм бишектә көйләгән,
Аннары төннәр буе әбкәм хикәят сөйләгән.
И туган тел! Һәрвакытта ярдәмең берлән синең,
Кечкенәдән аңлашылган шатлыгым, кайгым минем.
И туган тел! Синдә булган иң элек кыйлган догам:
Ярлыкагыл, дип, үзем һәм әткәм-әнкәмне, Ходам!
Габдулла Тукай
Здесь бог вдохнул мне душу, я свет увидел здесь,
Молитву из Корана впервые смог прочесть,
Впервые здесь услышал слова пророка я,
Судьбу его узнал я и путь тяжелый весь.
Запомнились навеки событья детских лет,
Нет времени счастливей, забав беспечней нет.
Я помню, как, бывало, по черной борозде,
Шагал со старшим братом я за сохою вслед.
Я многое увижу, — ведь жизнь еще длинна,
И ждет меня, наверно, дорога не одна.
Но только, где б я ни был и что б ни делал я, —
Ты в памяти и сердце, родная сторона!
Туган авыл
Тау башына салынгандыр безнең авыл,
Бер чишмә бар, якын безнең авылга ул;
Аулыбызның ямен, суы тәмен беләм,
Шуңар күрә сөям җаным-тәнем белән.
Ходай шунда җан биргән, мин шунда туган,
Шунда әүвәл Коръән аятен укыган;
Шунда белдем рәсүлемез Мөхәммәдне,
Ничек михнәт, җәфа күргән, ничек торган.
Истән чыкмый монда минем күргәннәрем,
Шатлык белән уйнап гомер сөргәннәрем;
Абый белән бергәләшеп кара җирне
Сука белән ертып-ертып йөргәннәрем.
Бу дөньяда, бәлки, күп-күп эшләр күрем,
Билгесездер — кая ташлар бу тәкъдирем;
Кая барсам, кайда торсам, нишләсәм дә,
Хәтеремдә мәңге калыр туган җирем.
Габдулла Тукай
Җиңү көне
Җиңү алып килгән яз айларын
Һәрбер буын көтә өзелеп.
Аны каршылаучы ветераннар,
Әйтерсеңлә, кала сөзелеп
Бөрөләрен ачкан өметләре
Һаман нидер көтә сизенеп.
Яу яланы, бары хәтерләтә
Күпме калган гомер өзелеп.
Салмак кына атлый ветераннар,
Җиңү хисен тотып кулында.
Утлы еллар һаман кисәтәләр
Киртә булып алар юлында.
Түшләрендә орден, медальләре,
Чыңлап җыр сузылар узара
Чал тарихка кергән батырларның
Гомерләрен ничек сузарга?!
Гузалия Файзуллина
Татарские стихи. Татар телендә шигырьләр
Page 2 of 4
Туган як
Туган якның гүзәл була –
Гади генә бер гөле дә…
Ямьле була, кыек булмый
Туган якның бер җире дә.
Туган якның шифа була –
Талгын искән бер җиле дә…
Үлеп китсәм, миңа җитә
Туган якның бер гүре дә.
Туган җирем
Кызгылт-сары җылы җәй көннәре…
Мин шигырьләр язам төн ката.
Яратам шул болгар урманнарын,
Шул хисләргә бирелеп таң ата.
Кайнар җилләр исә серле чыңлап,
Мин тауларга менәм җилләрдә,
Тыңлар өчен, кыңгыраулар тавышын.
Әллә кайсы ерак илләрдән
Болыт кәрваннары агыла, гүя
Тылсымлы йөк төяп илемә:
Гасырлардан килгән хикмәт серен
Яшәтергә туган җиремдә.
Исемнэр турында шигырьлэр
Гүзәлия
Гүзәл сүзен ачыклар сүз,
Җир йөзендә бар микән.
Гүзәлгә тиң саф таң суымы,
Әллә ап-ак кар микән.
Гүзәл кеше гүзәллекне
Кайлардан ала икән.
Сихри исеме бар кешегә,
Сер булып кала микән.
Шуңа аңа кушылгандыр,
Гүзәл исем – Гүзәлия.
Таң суы да тиң түгел, син
Серле Гүзәллеккә ия!
Ландыш исемле гүзәл затларга
Ак кыңгырау чәчәкләрең –
Саф хисле бүләк язда.
Елмаюың синең Ландыш,
Җаныма чиксез файда.
Энҗе бөртекләрем Ландыш!
Елмайчы китсен сагыш!
Кил яныма итмә ялгыз –
Оныта күрмә ялгыш!
Бул тормышта бердәнберем
Минем затлы бөртегем!
Син бит, Ландыш гүзәллеге
Гомеремдә һәр көннең!
Зөлфия
Егылыплар берүк төшмә,
Күпер сыман тар юлдан,
Баскансың бит курыкмыйча,
Тотыныплар бер кулдан.
Кояш нурлары тигән,
Чибәр, сылу йөзеңә.
Чәчләрең аша үтеп
Син йомган күзләреңә.
Этәргәндәй торасың,
Ямьле җәй тирә – якка.
Зәңгәр күкне каплагандай
Ак пәрдәле болытка.
Исемең дэ язылган.
Ак чәчәкләр төсеннән.
Зөлфия, – дип сузылган.
Ямьле җәйнең өстеннән.
Лилия
Бигерәк сылу, чибәрсең,
Лилия чәчәге сыман.
Исемең дә килешеп тора,
Бик дөрес бит кушылган.
Синең сөйкемле йөздән,
Яшәү нуры сибелә.
Озын, бөдрә чәчләреңнән,
Яшь гөмерең үрелә.
Кыйгач кара кашларың,
Зур керфекле күзләрең,
Чиядәй иреннәрең,
Күз алларымда минем.
Синең алгы язмышыңа,
Килмәсен каршы сагыш.
Кайгы – хәсрәт күрмичә,
Яшә син алып сулыш.
Язгы кайту
– Язгы тамчы, тизрәк тамчы
Төнге сөңге бозлардан!
Күңелдәге яңарышның
Хисләре нык кузгалган.
– Гөрләвекләр, йөгерегез
Кар эретеп инешкә!
Ак юрганны яшерегез
Күздән, кайтып керешкә.
Инешемдә боз сугышы –
Ярга бозлар шуыша.
Кыш кидергән тунын елгага
Салдырмаска тырыша…
Көлә Кояш нурын сибеп
Яз килә бит – тантана!
Аякларым туган якта!
Җан сөенә, мактана…
Язгы төннәр
Язгы төннәр, язгы төннәр,—
Кемгә кыска, кемгә озын.
Талның йомшак песиләре
Тыңлый микән яз сулышын?
Язгы төннәр, язгы төннәр—
Кемгә бәхет, кемгә сагыш.
Кызыгып пар шәүләләргә,
Авыр сулап йөри язмыш.
Язгы төннәр, назлы төннәр —
Кемгә айлы кемгә болыт…
Җилләр миңа пышылдыйлар:
«Вакыт инде, оныт, оныт!»
Март елмая
Тәрәзәгә карыйм, кулымда чәй,
Тыштан миңа кояш елмая.
Март буранын күлләвекләр йота,
Эчтән генә күңел моңая.
Язгы кояш соңгы салкыннарны
Һәм җандагы карны эретә.
Тышка чыгып җырлыйсылар килә,
Тик мартның салкыны чеметә.
Тәрәзәгә карыйм, кулымда чәй,
Чер-чер килеп уйный чыпчыклар.
Чыпчыклар да моңны тоя ахры,
Җырлап оча нәни кошчыклар.
Тәрәзәгә карыйм, март елмая,
Матур ла яз моңнар үргәндә!
Мин моңланам, җырлыйсылар килә,
Көчем арта язга кергәндә.
Тополь
Соңлабрак кайттың, кордаш,
Туган-үскән йортыңа.
Анда бары лепер-лепөр
Ялгыз тополь утыра.
Кайда булдың, озак йөрдең?
Онытмагансың икән.
Монда бары чордашлардан
Син исән дә, мин исән.
Сагынды. Төшләрендә гел
Күрде сине әткәең.
Бар, кадерлә, бар, бер юат
Аның соңгы ядкарен.
Хәер, инде ни файда бар
Үксеп бер елавыңнан.
Без болай да гаҗиз аның
Сагышлы җырларыннан.
Давылда чайкала гына,
Җил тынса, башын ия.
Саргайды, сагышланды ул
«Ник кайтмый?» дия-дия.
Әткәң алтын кеше иде,
Бөр үпкә белдертмәде.
Бер кемнән синең исемгә
Яман тел тидертмәде.
Бала күңеле далада шул,
Ата күңеле балада.
Кемнеңдер нигезе бөтә,
Кемнекедер яңара.
Мәхәббәт
Мәхәббәт
Күптән төсен җуйган инде,
Күптән беткән үзгәреп.
Асыл болгар егетенең
Назлап әйткән сүзләре.
Офыкларга кадәр китеп
Җәелер моңсу томан;
Болгар кызы Айбикәнең
Алсу күлмәге сыман.
Карагайлар арасыннан,
Җитәкләшеп йөгереп,
Тиен баласыдай җитез,
Болан кебек йөгерек.
Бер пар төшеп бара кебек
Иделдәге каекка.
Алар өчен безнең Идел
Күптән инде саеккан.
чыклы үләндә калган күк
Болгар читек эзләре.
Кай гасырдан төшеп калып,
Яшьлекләрен эзләвем.
…Мең елдан соң килермен күк,
Бетмәс әле үзгәреп
Назлы болгар иркәсенең
Пышылдаган сүзләре.
Мәхәббәтнең яше бертигез
Әллә илле, әллә ун сигез.
Хисләре уртак куллар гына
Төзи ала сөюдән нигез…